Często już przed rozwodem (a bywa, że na długie lata i bez planów rozwodowych) małżonkowie funkcjonują w stanie, który określa się mianem separacji faktycznej. Nie jest to pojęcie prawnie uregulowane. Najprościej rzecz ujmując, faktyczna separacja powstaje w sytuacji, w której małżonkowie podejmują dezycję o rozstaniu, ale nie regulują tego w sposób formalny (czyt. przed sądem) i choć małżeństwem są cały czas, to jedynie na papierze. Dopiero bowiem wystąpienie o orzeczenie separacji przez sąd prowadzi do określonych skutków (jak choćby powstania rozdzielności majątkowej czy dotyczących dziedziczenia).
Jeżeli pomiędzy małżonkami nastąpił zupełny rozkład pożycia, każde może żądać by sąd orzekł separację. Żeby natomiast możliwym było orzeczenie rozwodu to rozkład pożycia musi być nie tylko zupełny, ale i trwały. Rozkład pożycia jest zupełny jeżeli ustały wszystkie więzi łączące małżonków, tj. więź fizyczna, duchowa i gospodarcza. Natomiast trwały wtedy, gdy więzi te ustały na tyle dawno, że wedle zasad doświadczenia życiowego powrót małżonków do wspólnego pożycia już nie nastąpi.
Separację uzyska nawet strona uznana za wyłącznie winną rozkładu pożycia, niezależnie od zgody małżonka niewinnego. W analogicznej sytuacji, brak zgody małżonka niewinnego na rozwód spowoduje, że sąd rozwodu nie orzeknie.
Co ważne, separacja skutkuje powstaniem rozdzielności majątkowej, a co za tym idzie, od chwili uprawomocnienia się orzeczenia każde z małżonków gromadzi tylko swój majątek osobisty. Majątek, który dotychczas był Waszym wspólnym, oczywiście wciąż taki pozostaje.
Pamiętać przy tym należy, że w separacji cały czas jesteście małżonkami i obowiązek dochowania wierności oraz wzajemnego wspierania się nie traci na aktualności. Decyzja o separacji wiąże się najczęściej z chęcią ratowania małżeństwa, ale jednocześnie z klarownym przekazem dla drugiej strony, że jeśli ta nie zmieni swojego zachowania, to pozew o rozwód będzie jedynie formalnością.
Fot. Kelly Sikkema (unsplash.com)
